گاهی پر از احساسم، پر از عشق، پر از عطر حضور یار، گاه و بی گاه می شود هر گاه، آری من هر لحظه ام را به یادش شعر گفته ام،که می داند شاید او هم برای من شعر می سراید؛مگر جز این است که شاعر عاشق می شود و عاشق شاعر،او نیز عاشق ترین معشوق دنیاست. و من او را هماره در نفس هایم صدا زده ام:
یارب بگو بر من چرا دنیا برایم مرگ شد
گفتی بمان تا گویمت ،اینجا برایم تنگ شد
هستم ولی تا زنده ام با تو نفس ها می کشم
در گوشه ای خلوت تو را با یک نفس،ها می کشم
یا رب تو گفتی زندگی،خوش تر بود از نیستی
اما بدون تو شود بهتر ز بودن ، نیستی
یا رب تو را هر لحظه من،دائم صدایت می کنم
زین پس تو را ای بهترین، همواره یادت می کنم
مه لقا میربهاالدین