اسارت،غم، غریبی، آه،خرابه، شب، شام بی بابا

رقیه پیر شد یکشبه بابا، سُکینه بی تاب شد بابا

میان این همه غربت، غم بیماری سجاد

شده طوفان غم ،خانه خراب عمه ی سادات

میان لشکر دشمن، شده عمه چو حیدر ،یل

و او بنشسته قامت راست کرده ، در نماز شب

هوای کوچه های شهر، پر از عطر گل یاس است

نگاه مادری خسته، میان کوچه حیران است

بود او چادرش خاکی، دل هفت آسمان تنگ است

بود بر روی بازویش کبودی ها، غمش سخت است

دلش تنگ حسین است و هوای گریه ها دارد

هوای خیس چشمانش، عجب صبری خدا دارد

شکستن قلب مادر را،ریشه ای دیرین و بد دارد

همان وقتی که بی شرمی، صدای میخ و در دارد

صدای ناله های مادرم زهرا(س) چه غوغا کرد

هوای پر زدن بود و دلش یاد حسین می کرد

تمام این همه غربت، همین تنها دلیلش بود 

بدون مادرم زهرا(س)، هوای خانه غمگین بود

هوای روز عاشورا در آن صحرا،گرفته بوی مادر را

غم گلهای ناز حضرت زهرا، شکسته قلب زینب را

ولی ای کوچه ها او خواهد آمد، قسم بر قلب زهرا

بود او مرهم زخم دل بابا، امید آخرین آل زهرا

بگیرد انتقام سیلی مادر و اشک چشم زینب را

بسازد یک حرم از آن مادر و آن صحن و سرایش را

خدا می داند و گفته که او آید به امید ظهورش

به امید همان روزی که عالم باشد اورا در رکابش…

نویسنده: مه لقا میربهاالدین

این روزا،کربلا جای نوکرای با مرامه

من رو سیاه نرفتم، کربلا توی خیاله

اگر عاشق آقایی بیا تا باهم بخونیم

مارو کربلا نبردی، دیگه ما غرق به خونیم

آقا جون بی خریداریم، مارو ارباب بخر این بار

دلای تنگ حرم رو خودت ارباب ببر این بار

تمام امیدم عباس، که ازش تو روضه خواستم

که یه رحمی به دلم کن، من ازت کربلا خواستم

می دونم روی سیاهم منو از حسین(ع)گرفته

ولی این روضه ی عباس ، عطر کربلا گرفته

به دلم افتاده این بار، اربعین پای پیاده

وسط صحن و هوای حرمت برام زیاده

تمام هستی مو میدم که یه سجده روی خاکت

آرزومه که بمیرم آقا جون رو خاک پاکت

منو از حرم نگیرید، نفسی برام نمونده

آخه چند روزی که بیشتر تا به اربعین نمونده

تموم امیدم اینه یه شبی تو خواب ببینم

باشه تعبیر همین خواب که حرم رو من ببینم

ولی این چشم گنهکار که تو خواب تو رو نبینه

مگه میشه تو بیداری گنبد تو رو ببینه

همه ی امیدم اینه که تو هستی عشق و جونم

تو که ارباب منی و همه ی غمت به جونم 

رفقا رفتن و میگن ، کربلا خود بهشته

اربعین تو خونه موندن، برا نوکر ،آقا زشته

ببر ارباب منو این بار، بزار تا چشام ببینه

شایدم یکمی چشمام دیگه دنیا رو نبیه 

من و این دل شکسته، که همه درمونش اینه

یه شبی میون صحنت، رو برو حرم بشینه

نویسنده: مه لقا میربهاالدین