مدافع حرم شدم ،عاشق کربلا شدم
برای خواهر حسین،نوکر با وفا شدم
حال دلم اینجا خوبه،نفس کشیدنم خوبه
فدا شدن بی سر شدن،فقط برا بی بی خوبه
تمام آرزوی من،خلاصه شد تو این مسیر
نفس هامو هدیه دادم به ریگ های این مسیر
به من بگو نفس نکش،چشماتو روی هم نذار
به زندگی نگاه نکن، دخترتو رو پات نذار
فقط تو رو به مادرت یا حضرت زینب بگو
قبول داری این نوکرو،جان حسین به من بگو
توی کلاس عاشقی ،همیشه آخرین بودم
چکار کنم قبول بشم، مگرمن عاشق نبودم
اینا همه حرف دل یه نو کر باوفا بود
نوکری که دخترکش، ناز دل بابایی بود
ولی تا اسم دختر امام علی رو میشنید
چشماشو روی هم می ذاشت دخترشو دیگه ندید
رفت که سر کلاس درس،عاشقی رو یاد بگیره
درسشو از استادشون، حضرت عباس بگیره
شاگرد عباس که بشی، تو درس حس عاشقی
دستاتو با چشات می دی،ستاره ای تو عاشقی
آره تو رفتی و دیگه، دخترکت بابا نداشت
میدونی امروز چی میگفت،رقیه هم بابا نداشت
آره اونم مثل خودت یه عاشقه،چشاشو بست
رفت که بخوابه مثلا ،آخه تو خوابش بابا هست

مه لقا میربهاالدین

سلام ای دوست،ای انتظار…
نمی دانم حال وهوایت چگونه است… اما نیک می دانم حالت بهتر ازمن نیست،هرچه باشد ما دوستانی هستیم صمیمی. همه جا با هم هستیم، گاه با هم حرف می زنیم، گاه می خندیم ،گاه گریه می کنیم، گاهی هم سکوت… نمی دانم چرا سکوت را بیشتر از همه دوست می دارم! شاید برای این است که سکوت، مرا به حرف زدن با تو وا می دارد، گاه می خنداند وگاه با اشک هایم تیله بازی می کند.شایدبپرسی چگونه؟ پاسخت میدهم: ببین وقتهایی که ساکتیم وهیچ نمی گوییم چه دردرونمان می گذرد که بعد از لحظاتی سکوت را می شکنیم و با هم یک صدا فریاد می زنیم« بس است دیگر، بیاای آنکه انتظار با تو معنا گرفت» بعد از انعکاس این صدا برفکر و روح وقلبمان، گاه می خندیم و پر از شوق و هیجان می شویم، چون می دانیم که او با وفاست و خواهد آمد و گاه قطره هایی از اشک مهمان خانه چشمهایمان می شود،… شاید به حال خودمان می گرییم… درست است که او با وفاست و می آید ،اما من وتو چه؟ مایی که معنای وفا را ندانسته ایم، چگونه می توانیم وفا دار بمانیم ؟! ای انتظار! می ترسم از آن روزی که تو باشی و من نباشم و بدتر آنکه من باشم و تو نه …ای دوست،ای انتظار! نمی دانم چرا گاهی خسته ام می کنی… دوست دارم نباشی،هر چند دوست خوبی هستی اما شنیده ام دوستی بهتر از تو هست که نامش «وصال» است.اما نمی دانم کجاست شاید نزدیک است شاید هم دور…«اما یادت باشد بدون تو هیچ وقت به وصال نخواهم رسید!» ملتمسانه می گویم:ای انتظار! تا آمدنش با من بمان… قول می دهم روزی که رسید از خوبیهایت برایش بگویم واینکه تو تنها دلیل آمدنش بودی…این نامه پایانی نداردتاهنگام رسیدن وصال،تا امتداد نقطه چین ها………………….

مه لقا میربهاءالدین

گاهی پر از احساسم، پر از عشق، پر از عطر حضور یار، گاه و بی گاه می شود هر گاه، آری من هر لحظه ام را به یادش شعر گفته ام،که می داند شاید او هم برای من شعر می سراید؛مگر جز این است که شاعر عاشق می شود و عاشق شاعر،او نیز عاشق ترین معشوق دنیاست. و من او را هماره در نفس هایم صدا زده ام:
یارب بگو بر من چرا دنیا برایم مرگ شد
گفتی بمان تا گویمت ،اینجا برایم تنگ شد
هستم ولی تا زنده ام با تو نفس ها می کشم
در گوشه ای خلوت تو را با یک نفس،ها می کشم
یا رب تو گفتی زندگی،خوش تر بود از نیستی
اما بدون تو شود بهتر ز بودن ، نیستی
یا رب تو را هر لحظه من،دائم صدایت می کنم
زین پس تو را ای بهترین، همواره یادت می کنم
مه لقا میربهاالدین

حجاب و عفت حضرت زینب (س)
یحیی مازنی می گوید :
من مدت زیادی در همسایگی خانه ی امیرالمومنین (ع) سکونت داشتم در طول این مدت نه قامت زینب را دیدم و نه صدای او را شنیدم !
اگرچه زن موجودی اجتماعی است و می تواند مانند مردان فعال باشد و با حفظ حجاب و تقوای لازم در تمام اموراقتصادی ، فرهنگی ، سیاسی و نقش خویش را ایفا کند ، ولی زینب (س) در شرایط عادی نخواست خود را نشان دهد و از پرده ی عفاف خارج شود . حتی در شهادت مادر و پدر کسی زینب را ندید . اما در صحنه ی کربلا و تعقیب نهضت حسینی وظیفه ای دیگر پیش آمد .
او این درس ها را از مادرش زهرا فراگرفت که حتی از مرد بیگانه نابینایی که به خانه اش آمد ، دوری کند . او نه تنها راضی نبود چشم نامحرم به او بیفتد بلکه خود نیز از نگاه به نامحرم خودداری می کرد . ولی هنگامی که حمایت از ولایت علی (ع) و ستیز با غاصبین ، تکلیف دیگری را رقم زد. درحالیکه در میان زنان و کنیزان حرکت می کرد به مسجد آمد پرده ای آویختند و ایشان از پشت پرده آغاز سخن نمود.
عفت و پاکدامنی برازنده ترین زینت زن است و گرانقیمت ترین چیزی است که یک فرد می تواند داشته باشد . یکی از درس های عاشورا همین عفت و پاکدامنی است . در این حادثه ی استثنایی تنها چیزی که زینب کبری و دیگر زنان حتی کودکان را به شکوه وا می داشت همین مسئله بود . اهل بیت آموخته اند که جز از خدا از کسی درخواستی نداشته باشند ولی در این مورد به خصوص در تاریخ می خوانیم که حتی از شمر هم درخواست می کنند که مثلا از مسیرکم جمعیت وارد شهر شوند و یا سرهای مقدس را جلوتر ببرند تا تماشاچیان به تماشای سرهای بریده مشغول گردند.
زینب حاضر است جان بدهد ، فرزند بدهد ، برادر و برادرزاده بدهد ، به اسیری برود ولی از عفت خویش چون گوهر گرانبهایی مراقبت کند . اوحاضر نیست تحت هیچ شرایطی در معرض دید اجنبی قرار گیرد .
دست تقدیر چنین رقم زده است که در مجلس یزید حاضر شود ؛ آنگاه که لب به سخن می گشاید ، می فرماید : ای پسر آن کسی که جدمان اسیرش کرد و سپس آزاد نمود ! آیا از عدالت است که تو زنان و کنیزان خود را پشت پرده بنشانی و دختران رسول خدا را به صورت اسیر به این سو و آن سو بکشانی ؟ حجاب آنان را بدری و روی آنان را بگشایی ؟ تو خود را خلیفه ی پیامبر می دانی و با نوادگان او اینگونه رفتار می کنی ؟؟
مرحوم جزایری در الخصایص الزینبیه نقل می کند که وقتی زینب را به مجلس ابن زیاد وارد کردند ، حضرت برای اینکه از دید نامحرم مصون بماند با دستش صورت خود را می پوشاند ؛ برای اینکه چادرهای آنان را گرفته بودند .
شخص مصیبت دیده معمولا نسبت به اینگونه مسایل بی توجه است درحالی که زینب و شاگردان او از این جهت کاملا اهل مراعات و احتیاط هستند.
منبع :سیمای زینب (س) در آیینه ی تاریخ ، اعظم شبیری نشرهاجر ،قم، 1387
http://azzahra-gonbad.kowsarblog.ir/

اسارت،غم، غریبی، آه،خرابه، شب، شام بی بابا

رقیه پیر شد یکشبه بابا، سُکینه بی تاب شد بابا

میان این همه غربت، غم بیماری سجاد

شده طوفان غم ،خانه خراب عمه ی سادات

میان لشکر دشمن، شده عمه چو حیدر ،یل

و او بنشسته قامت راست کرده ، در نماز شب

هوای کوچه های شهر، پر از عطر گل یاس است

نگاه مادری خسته، میان کوچه حیران است

بود او چادرش خاکی، دل هفت آسمان تنگ است

بود بر روی بازویش کبودی ها، غمش سخت است

دلش تنگ حسین است و هوای گریه ها دارد

هوای خیس چشمانش، عجب صبری خدا دارد

شکستن قلب مادر را،ریشه ای دیرین و بد دارد

همان وقتی که بی شرمی، صدای میخ و در دارد

صدای ناله های مادرم زهرا(س) چه غوغا کرد

هوای پر زدن بود و دلش یاد حسین می کرد

تمام این همه غربت، همین تنها دلیلش بود 

بدون مادرم زهرا(س)، هوای خانه غمگین بود

هوای روز عاشورا در آن صحرا،گرفته بوی مادر را

غم گلهای ناز حضرت زهرا، شکسته قلب زینب را

ولی ای کوچه ها او خواهد آمد، قسم بر قلب زهرا

بود او مرهم زخم دل بابا، امید آخرین آل زهرا

بگیرد انتقام سیلی مادر و اشک چشم زینب را

بسازد یک حرم از آن مادر و آن صحن و سرایش را

خدا می داند و گفته که او آید به امید ظهورش

به امید همان روزی که عالم باشد اورا در رکابش…

نویسنده: مه لقا میربهاالدین